منظومه ی شمسی از هشت سیاره تشکیل شده است که به دور ستاره ای به نام خورشید می چرخند.
قمرها اغضای دیگری از منظومه ی شمسی هستند. آنها اجرام آسمانی هستند که به دور سیاره ها می چرخند.
غیر از عطارد(تیر) و زهره (ناهید) ، بقیه ی سیاره های منظومه ی شمسی دارای قمر هستند.
تعداد قمرهای سیاره های منظومه ی شمسی عبارت است از: زمین (۱) ، مریخ (۲)، مشتری (حداقل ۶۳)، زحل(حداقل ۳۰)، اورانوس(حداقل ۲۲) و نپتون(حداقل ۱۳).اما سئوالی که پیش می آید، این است که چرا زهره و عطارد ، قمر ندارند؟
ستاره شناسان، سیاره های منظومه ی شمسی را به دو دسته تقسیم می کنند. عطارد، زهره، زمین و مریخ سیاره های درونی نامیده می شوند و مشتری، زحل، اورانوس و نپتون سیاره های بیرونی نام دارند.
اختلاف اندازه بین این دو گروه خیلی زیاد است. به عنوان مثال جرم (سنگینی) مشتری ۳۰۰ برابر بیشتر از زمین است. در واقع مشتری یک سیاره ی غول پیکر است؛ اما یک رابطه ی مستقیم بین جرم(سنگینی) اشیاء و شدت میدان جاذبه ی آنها وجود دارد. به این شکل که چون مشتری، سیاره ای بزرگ و سنگین است، می تواند اجرام آسمانی بیشتری را در مدار خود قرار دهد و بر آنها تاثیر بگذارد؛ در حالی که سیاره های کوچکتر این توانایی را ندارند.اما این تنها دلیل نیست. سوال دیگر این است که آیا اگر جای مشتری و عطارد ، عوض می شد، آیا باز هم مشتری این تعداد قمر داشت؟ مطمئنا نه! چون ستاره ها بسیار بزرگتر از سیاره ها هستند و میدان جاذبه ی خیلی قوی تری دارند و قمرهای آن سیاره به وسیله ی ستاره به دام می افتادند. پس مشتری چون به اندازه ی کافی از خورشید دور است، می تواند بر قمرهایش تسلط داسته باشد و آنها را به دور خود نگهدارد.اما درباره ی سیاره ی زهره، این سوال مطرح است که سیاره ی زهره و زمین از نظر اندازه شبیه هم هستند، پس چرا زمین یک قمر دارد و زهره قمر ندارد؟
دانشمندان یک نظریه برای تشکیل ماه ارائه می کنند و در آن می گویند که میلیاردها سال پیش وقتی زمین بسیار جوان رود، به طور پیوسته با صخره های بزرگ برخورد می کرد. زمینرمانند یک مُشت زن حرفه ای در برابر ضربات مقاومت می کرد و علی رغم فشار زیاد، از پا در نمی آمد؛ ولی ناگهان یک ضربه ی محکم به زمین وارد می شود. یک جِرم آسمانی به بزرگی مریخ با زمین برخورد می کند، به طوری که باعث شد، هم خودش و هم بخش بزرگی از زمین متلاشی شود و در نتیجه مقدار بزرگی از صخره ها و سنگها در مدار زمین پخش شود. ستاره شناسان ، ماه را حاصل یکی شدن این ذرات می دانند.
ستاره شناسان، برای زهره هم این احتمال را داده اند و معتقدند که چنین اتفاقی برای آن سیاره نیز افتاده است و زهره نیز مانند زمین یک قمر داشته است؛ ولی برای زهره معتقدند که یک برخورد دومی هم صورت گرفته است که در طی آن، جهت چرخش این سیاره به دور خودش، عوض شده است. این تغییر جهت موجب شده است که زهره بر روی قمرش تاثیر بگذارد و او را به سوی خود جذب کند و رفته رفته قمرِ زهره به زهره نزدیک و بالاخره با زهره برخورد با آن یکی می شود.